معرفی کتاب امیدواری: یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امیداز زیر آوار بمباران‌‌‌های جنگی و هیاهویی آمیخته با پوچی جهان مدرن، این امید است که سر از خاک برمی‌آورد و زندگی ما را شکوفا می‌سازد. آن لاموت در کتاب امیدواری: یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امید در قالب مجموعه یادداشت‌هایی از امید به انسانیت و داشته‌های اصیل بشری می‌گوید که در پس ملال روزمرگی، عاملی برای ادامه دادن و میل به حیات خواهند بود. داشته‌هایی که اگرچه چالش‌های زیادی به همراه دارند اما در واقع بودن و زیستن ما را معنا می‌کنند.
درباره‌ی کتاب امیدواری: یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امید
ذهن و روان ما از ابتدای صبح در معرض شنیدن اخبار و وقایع تکان‌دهنده است. هر لحظه حادثه‌ای در گوشه‌ای از این دنیا رخ می‌دهد اما در همین حال زیبایی‌ها نیز در حال وقوع و شکوفایی هستند و زندگی در رگ و پی این جهان جریان دارد. این ماهیت زنده بودن است و خوشبختی همان جایی‌ست که از دل تمام این اتفاقات، نقطه تعادل و گوشه‌ی خلوتِ آسودگی خود را بیابیم و دمی آرام بگیریم.
آن لاموت (Anne Lamott) در کتاب امیدواری: یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امید (Almost everything notes on hope)، یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امید را به یادگار گذاشته است که مرور آن‌ها حکم تنفسی عمیق و ماندگار را برای ما خواهند داشت. این کتاب با زبانی ساده و نگرشی متفاوت، دریچه‌‌ای تازه به روی زندگی می‌گشاید و نور امید را به ساحت‌های مختلف روح و ذهنمان می‌تاباند.
ادبیات نویسنده در این کتاب چیزی مابین متون خودیاری و خاطرات است که در قالب چندین یادداشت به نگارش درآمده و آن لاموت توانسته با بیان روایت‌های گوناگون در موقعیت‌های حقیقی زندگی، خواندن این اثر را دلنشین و جذاب کند.
لاموت در این کتاب از همه چیز می‌گوید و هیاهوی ذهنی همه ما را به زبان می‌آورد. گویی او همه ناگفته‌های اذهان بشری در قرن معاصر را شنیده و در قالب یک کتاب گردآوری کرده است. از این جهت همزادپنداری و درک موقعیت‌های عمیق زندگی را برای ما به ارمغان می‌آورد.
ما در این جهان از یک سو، نومیدی آدم‌هایی را می‌بینیم که در فقر جانکاه در آفریقای سیاه و در محله‌های زاغه‌نشین شهرها زندگی می‌کنند. از سوی دیگر، پول و زمانمان را در سازمان‌هایی می‌ریزیم که شکم گرسنگان را سیر می‌کنند و روح و روانشان را ترمیم می‌کنند.
همراهی با آدم‌هایی شبیه به خودمان در جای‌جای دنیا که به دختران تعمیر اتومبیل و نصب لوازم برقی را یاد می‌دهند، و به پسرها مراقبت از نوزادان را می‌آموزند. دیدن این‌ها تمام وجود انسان را لبریز از امید می‌کند و همزمان جهانی را پیش روی ما ترسیم می‌کند که عین درّنده‌خویی، واکنش‌های خوبی برای پاسخ به مشکلات در آستین دارد. کلام آخر اینکه این کتاب تنها درباره امید نیست اما از دل تاریک‌ترین لحظات امید را می‌یابد و به شما نشان خواهد داد.
نکوداشت‌های کتاب امیدواری: یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امید
– آن لاموت استعداد نادری در آسان جلوه دادن نوشتن دارد… با توجه به گرمی، سرزندگی و صمیمیت نثر او، خواندن یکی از کتاب‌هایش مانند دیدار با یک دوست خواهد بود. (مجله‌ی وال استریت)
– بسیاری از ما به قطب‌نمای معنوی لاموت اعتماد کرده‌ایم. این کتاب ما را در جایگاه مطمئنی نگاه می‌دارد. این کتاب می‌تواند در هر جمله گشایشی در قلب ما ایجاد نماید و خوانندگان کتاب به حقایقی که لاموت درباره آن سخن می‌گوید تا مدت‌ها فکر خواهند کرد… (شیکاگو تریبون)
– لاموت ما را با آمیزه‌ای از حقیقت هشیارکننده و الهام‌بخش ضروری آشنا می‌کند. (مجله Parade)
کتاب امیدواری: یادداشت‌هایی درباره‌ی زیستن در سایه‌ی امید مناسب چه کسانی است؟
علاقمندان به کتاب‌های معناگرا که برای رهایی از ترس‌ها و ناامیدی‌های جهان مدرن به دنبال روزنه‌ای به سوی خوشبختی هستند، راه خود را از دریچه این کتاب خواهند یافت.
در بخشی از کتاب امیدواری می‌خوانیم
آگاهی به تکامل من کمک کرد، مثل پیش رفتن از نقاشی ساده به کاردستی. من شروع به شنیدن آدم‌هایی کردم که مرا درهم شکسته بودند. اخیراً یک روز صبح کشیشم در ابتدای موعظه‌اش همان گفته‌ای را از دکتر کینگ نقل کرد که من تازه به آن برخورده بودم؛ اینکه نفرت نمی‌تواند نفرت را براند، فقط عشق می‌تواند چنین کند، و من با خودم فکر کردم، «این را قبلاً شنیده بودم.» سپس در انتهای موعظه، آهی کشید و سخنانش را این‌طور تمام کرد: «فقط نگذارید باعث شوند از آن‌ها متنفر شوید.»
من از آن لحظه دیگر آدم قبلی نشدم. او نفرت را در من نابود کرد. البته نخستین واکنش من حیرت بود، ولی کلمات کشیش واقعاً به دلم نشست. مدتی نه چندان بعد، سر ناهار، تجربه‌ام را با کسی در میان گذاشتم که احساس‌هایش منجر به پنج کیلو اضافه وزن و کهیر مزمن شده بود.
نفرتش کاملاً پیدا بود. من از آنچه در مورد نفرت بر خودم گذشته بود گفتم و اعتمادش را جلب کردم تا حرف بزند؛ ما وارد بحث شخصی پرآب و تابی در مورد ریشه‌های نفرت شدیم. او گفت بچه که بوده، از پدرش بابت رفتار بدش نسبت به مادرش متنفر بوده، در حالی که به دنیا وانمود می‌کرده که چه مرد خوبی است.
جالب اینکه با همه‌ی بدی پدرش، او با تمام وجود به دنبالِ تأیید او بوده، ولی پدرش به او جواب نمی‌داد و او تنها رها شده بود، آن هم با احساس شرمساری و از خودبیزاری بابت نیازش به اینکه مردی چنان حقیر قدرش را بداند؛ مثل این بود که دعوایی خانگی درونش جریان داشت، بین فرد زورگو و مادرش.
این نزاعْ آشفتگیِ ناخوشایندی را درونش به جا گذاشته بود، مثل کیکی که هر چقدر هم که آن را توی فِر گذاشته باشی کاملاً پخته نشده. کسی به دادش نرسیده بود و او با احساس شرمساری‌اش خو کرده بود. چون این چیزی بود که هر روز در خانه تجربه می‌کرد: زور شنیدن، احساس شرمساری، و حسرت.
فهرست مطالب کتابسخن نخست
یک: معماها
دو: کارِ درونی
سه: انسان‌ها، به زبان ساده
چهار: از پریز کشیده
پنج: نگذار باعث شوند از آن‌ها متنفر شوی
شش: نویسندگی
هفت: حقیقت تلخ
هشت: در باغ
نه: دستان زمان
ده: خدا
یازده: غذا
دوازده: خانواده
کلام آخر: امید
