معرفی کتاب مادری که کم داشتم: راهنمایی برای خودسازی و یافتن عشق گمشدهراهنمایی دوستانه و حرفه‌ای برای دریافت عشقی که از آن محروم بودید. کتاب مادری که کم داشتم یکی از آثار محبوب و شناخته شده در حوزه خودیاری است که توسط جاسمین لی کوری تالیف شده و به شما در شناختن اثرات بی‌مهری‌ها و نادیده گرفته شدن دوران کودکی و یافتن راهی مناسب برای جبران آن‌ها کمک می‌کند.
درباره کتاب مادری که کم داشتم:
روانشناسی در سال‌های اخیر تغییرات بسیاری را در موضوع و روش‌های درمانی تجربه کرده که پدید آمدن کتاب‌های خودیاری بی‌شک از مفیدترین آن‌هاست. بزرگ‌ترین کمک این دسته کتاب‌ها، نشان دادن زخم‌ها و آسیب‌هایی است که در کودکی متحمل شده‌ایم تا بتوانیم با آگاهی بیشتری به دنبال درمان برویم و اگر در شرایطی نیستیم که به یک روان‌درمانگر مراجعه کنیم، تا زمان یافتن کمک حرفه‌ای با خودمان مهربان‌تر، بخشنده‌تر و صبورتر باشیم. کتاب مادری که کم داشتم (The Emotionally Absent Mother) یکی از نمونه آثار خودیاری است که توسط جاسمین لی کوری، روان‌درمانگر نوشته شده و به رابطه فرزند و مادر می‌پردازد.
جاسمین لی کوری، با استفاده از تجربه کمک به هزاران مرد و زن در این اثر نکاتی ارزشمند با ما به اشتراک می‌گذارد که با کمک آن‌ها می‌توانیم زخم‌های پنهان ناشی از سبک‌های مادری آسیب‌زننده را التیام دهیم. کتاب مادری که کم داشتم با وجود تمرکز بر بهبود آسیب‌های دوران کودکی، به وضعیت مادران و ریشه رفتارهای آسیب‌زای آن‌ها نیز می‌پردازد تا قضاوتی عادلانه درباره رابطه پیچیده مادر و فرزند پیدا کنیم.
برخی مواردی که کوری در این اثر به آن‌ها می‌پردازد عبارتند از: دلایل احتمالی حواس پرتی یا آزاردهنده مادر شما – و آنچه که او قادر به ارائه آن نبود، تأثیر ماندگار غفلت و سوء استفاده عاطفی دوران کودکی، چگونه کودک درون خود را پیدا کنید و “شکاف مادر” را با تأمل و تمرین پر کنید و در نهایت اینکه چگونه آینده شادتری را برای خود (و شاید برای فرزندانتان) تضمین کنید.
کتاب مادری که کم داشتم علاوه بر نکات روانشناسی، دارای تمریناتی با هدف خودکاوی و خودشناسی است. همچنین در فاصله‌ی فصل‌ها، وقفه‌هایی منظم قرار دارد که از شما می‌خواهد کمی توقف کرده و درباره موقعیتی که در آن هستید بیاندیشید. البته انجام تمرین‌ها و توقف مطالعه اجباری نیست، اما همراهی گام‌به‌گام متن، به شما در هضم خاطرات و شهودهای ناگهانی که زمان مطالعه اتفاق می‌افتند کمک می‌کند. از آنجایی که یکی از اهداف کتاب رسیدن به درکی درونی از شرایط احساسی دوران کودکی و امروز شماست، پس بهتر است آن را صبورانه بخوانید و اگر حدس می‌زنید قسمت‌هایی از آن شما را دچار اضطراب می‌کند، از در دسترس بودن یک فرد امن مطمئن شوید. به‌عنوان سخن پایانی، به یاد داشته باشید هدف کتاب مادری که کم داشتم، تمرین مادری کردن برای خود است پس برای مطالعه آن هر میزان زمان که نیاز دارید را به خود ببخشید و به خودتان برای شروع این مسیر تبریک بگویید.
نکوداشت‌های کتاب مادری که کم داشتم:
– جاسمین لی کوری همراهی دلسوز و قوی که به بزرگسالان محروم از مهر مادر، در گذراندن روزهای سخت کمک می‌کند. (کاترین بلک، روان‌درمانگر)
– این کتاب مکاشفه‌ای است تا آنچه که قدرت یافتنش را نداشتیم از دست یک روان‌درمانگر حرفه‌ای دریافت کنیم. (کانی داوسون، نویسنده دوم کتاب Growing Up، Again: Parenting Ourselves, Parenting Our Children)
– سال‌ها پیش در تعطیلات کتاب مادری که کم داشتم را خواندم. این کتاب یکی از آثاری بود که مرا بیدار کرد، شیوه فرزندپروری‌ام را تغییر داد و زندگی‌ام را عوض کرد. (دکتر نیکول لِپرا، New York Times)
کتاب مادری که کم داشتم مناسب چه کسانی است؟
اگر در کودکی از مهر و عاطفه مادری محروم بوده‌اید و تلاش می‌کنید زخم‌های آن زمان را التیام دهید یا به دنبال یافتن شیوه مناسب فرزندپروری هستید تا کودکتان دچار آسیب‌های پرتکرار والدگری نشود، کتاب مادری که کم داشتم را به شما پیشنهاد می‌کنیم.
جاسمین لی کوری را بیشتر بشناسید:
جاسمین لی کوری (Jasmin Lee Cori) روان‌درمانگر شناخته‌شده در زمینه درمان بزرگسالانی است که در دوران کودکی سوء‌استفاده و غفلت را تجربه کرده‌اند. او در بخش خصوصی کار کرده و روانشناسی را بصورت حرفه‌ای در کالج‌ها و مدارس تدریس می‌کند. لی کوری نویسنده مقالات متعدد و چهار کتاب از جمله «درمان آسیب» است.
در بخشی از کتاب مادری که کم داشتم می‌خوانیم:
بسیاری از حالت‌های کودک درون تاکنون شناسایی شده‌اند: معمول‌ترینشان کودک طبیعی (بالا توضیح داده شد)، کودک شکننده، کودک زخمی، کودک مورد بی‌اعتنایی/ کودک رهاشده، و کودک خشمگین هستند. همچنین اجزای «بزرگ‌سال» گوناگونی نیز وجود دارند، مثلاً بخش‌هایی که پرورش‌دهنده هستند و سایر بخش‌هایی که منتقد هستند. وقتی از این همه وجوه متفاوت آگاهی پیدا می‌کنیم، درمی‌یابیم که طبیعی است که از «کار روی اجزای روانی» صحبت کنیم. معمولاً افراد پیش خودشان هم همین‌طوری فکر می‌کنند و بسیاری از درمانگران نیز این زبان را انتخاب می‌کنند.
اغلب برای کاوش این اجزای درونی تنها لازم است به خود اجازه دهیم در این چهارچوب فکر کنیم، تمایل داشته باشیم تردید و ترس را کنار بگذاریم، و بیشتر دقت کنیم. اگر به احساسات، الگوهای رفتاری، تفاسیر درونی و زبان بدنتان توجه کنید رفته‌رفته می‌توانید در جریان اجزای گوناگون خودتان، که تجربه‌تان را شکل می‌دهند، قرار بگیرید. این اجزا نیازها و انگیزه‌ها و باورها و خاطرات و رنگ‌وبوی بخصوص خودشان را دارند.
برخی از مردم از فکر اینکه چنین اجزای متمایز و به‌نظر مستقلی، همچون شخصیت‌هایی جداگانه، درونشان عمل می‌کند آشفته می‌شوند. آن‌ها به فکر چیزی می‌افتند که آن را اختلال چندشخصیتی می‌خوانیم (اکنون اختلال هویت گسسته‌روانی خوانده می‌شود) و از این موضوع وحشت می‌کنند. ولی این دو با هم فرق دارند، از این نظر که اجزای روانی در شخص مبتلا به گسسته‌روانی کاملاً از خودآگاهی جداست و اجزا به‌راحتی با هم ارتباط برقرار نکرده و همزیستی نمی‌کنند. کسی که دچار گسسته‌روانی است «زمان را گم می‌کند» و وقتی شواهدی از رفتارهایی پیدا می‌کند که هیچ‌چیز درباره‌شان نمی‌داند حیرت‌زده می‌شود.
عوض‌شدن این اجزای روانی در فرد به‌صورت غیرارادی روی می‌دهد و در کل این اجزا زادۀ ضربۀ روانی هستند. به‌مرور که فرد مبتلا به گسسته‌روانی با این اجزا کار می‌کند، این اجزا نسبت به هم آگاهی بیشتری پیدا کرده و با هماهنگی بیشتری عمل می‌کنند، همان چیزی که هدف بیشتر در‌مانگرهایی است که روی اجزای روانی کار می‌کنند و برای همۀ افراد کاربرد دارد.
فهرست مطالب کتابتقدیر و تشکر
پیشگفتار
بخش اول: چه چیزی از مادر می‌خواهیم؟
بخش دوم: وقتی در مادرانگی خطا روی می‌دهد
بخش سوم: زخم‌های مادری را التیام بخشیم
ضمیمه
سه مادر، سه پیام
پی‌نوشت‌ها
منابع
واژه‌نامه
معرفی و دانلود کتاب مادری که کم داشتم: راهنمایی برای خودسازی و یافتن عشق گمشده | جاسمین لی کوری
