معرفی کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکندشاهکاری دیگر از نویسنده معروف جنایی‌نویس، دونا لئون. کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند داستانی معمایی-جنایی است که به پرونده دزدیده شدن کتاب‌های عتیقه از کتابخانه ونیز می‌پردازد. این اثر با نقدهای مثبت و استقبال خوانندگان مواجه شد و توانست جایزه بهترین رمان جنایی و رمزآلود سیاتل تایمز در سال 2014 را به دست آورد.
درباره کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند:
در یک بعد از ظهر معمولی، کمیسر گوئیدو برونتی تماسی عجیب از یک کتابخانه معتبر در ونیز دریافت می‌کند: شخصی چند جلد کتاب با ارزش و عتیقه را دزدیده و گریخته است. این شکایت به نظر موضوعی پیش پاافتاده می‌آید، تنها کاری که کمیسر باید انجام دهد فهمیدن نام فردی است که آخرین‌بار به کتاب دسترسی داشته و یافتن اوست. اما زمانی که پلیس کشف می‌کند هویت ثبت شده در مدارک کتابخانه، وجود خارجی ندارد همه‌چیز پیچیده‌تر شده و داستان رازآلود کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند (By its cover) آغاز می‌شود.
حالا اداره پلیس مجبور است از مظنونین بیشتری بازجویی کند. کارکنان کتابخانه، افرادی که در گذشته با آنجا همکاری داشته‌اند و حتی اهداکنندگان کتاب‌های نایاب و گرانبها در این لیست هستند، اما با جلو رفتن تحقیقات باور اینکه یک نفر به تنهایی از عهده چنین دزدی ماهرانه‌ای برآمده باشد غیرممکن می‌شود. در میانه جستجوها، یکی از مظنونین به اسم فرانچینی به قتل می‌رسد و شک‌های کمیسر برونتی به واقعیت می‌پیوندند: یک گروه خطرناک پشت این پرونده هستند. آیا گوئیدو برونتی، این کارآگاه باتجربه و کارکشته توانایی مقابله با بازار سیاه کتاب‌های عتیقه را دارد؟ و سوال مهمتر اینکه آیا می‌تواند از چنگال این گروه بی‌رحم جان سالم به در ببرد؟ جواب این سوالات را می‌توانید در کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند پیدا کنید.
شایان ذکر است که این اثر، بیست و سومین کتاب از مجموعه کاراگاه گوئیدو برونتی است که اولین جلد آن در سال 1992 منتشر شد. این مجموعه با به تصویر کشیدن شهر زیبای ونیز، گفتگوهای ادبی و هنری و همچنین نقد صریح وضعیت سیاسی و اقتصادی ایتالیا، توانسته طرفداران بسیاری را در جهان پیدا کند و به یکی از جاذبه‌های گردشگری این شهر تبدیل شود.
دلیل دیگر شهرت این مجموعه داستان، حضور کارآگاهی است که در قالب‌های تکراری پلیس نمی‌گنجد: مردی منظم با چشمانی جستجوگر که علاقه‌ای به جلب توجه ندارد و از گذراندن وقت با همسر و فرزندانش لذت می‌برد. شاید تنها شباهت گوئیدو برونتی با همتایان معروف ادبی و سریالی‌اش در اختلاف نظر همیشگی با مافوقش باشد، اما این موضوع چیزی از جذابیت منحصربه‌فرد این مجموعه داستان کم نمی‌کند و با در نظر گرفتن شخصیت متفاوت این کارآگاه، یکی از جذابیت‌های مجموعه کاراگاه برونتی به شمار می‌آید.
جوایز و افتخارات کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند:
– پرفروش‌ترین کتاب واشنگتن‌پست
– پرفروش‌ترین کتاب نیویورک‌تایمز
– بهترین رمان جنایی و رمزآلود سیاتل تایمز در سال 2014
نکوداشت‌های کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند:
– تسلط دونا لئون بر فرهنگ و فضای ایتالیا بی‌نظیر است! (Good Book Guide)
– هر کتاب جدیدی که لئون منتشر می‌کند، سندی بر مهارت نویسندگی اوست. (Living North)
– تعداد کمی از کارآگاهان هستند که من از وقت گذراندن با آن‌ها لذت می‌برم و برونتی یکی از آن‌هاست. (2606 Books)
اقتباس سینمایی از کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند:
تلویزیون آلمان سریالی بر اساس این کتاب ساخت که در بخش‌های زیادی با داستان اصلی تفاوت داشت و بعد از 26 قسمت ادامه پیدا نکرد. در این سریال یواخیم کرول و اووه کوکیش نقش برونتی را درسال‌های متفاوت زندگی او به تصویر کشیدند.
کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند مناسب چه کسانی است؟
مطالعه این داستان پرفروش و جذاب را به علاقه‌مندان آثار جنایی-معمایی پیشنهاد می‌کنیم.
با دونا لئون بیشتر آشنا شویم:
دونا لئون (Donna Leon) یکی از 50 نویسنده برتر داستان‌های جنایی است. او متولد آمریکاست اما در کشورهای مختلفی مانند چین، ایران، عربستان سعودی و سوئیس زندگی کرده و در نهایت در ونیز ایتالیا ساکن شد. مجموعه معروف کارآگاه گویئدو برونتی برای او جایزه خنجر نقره‌ای از طرف انجمن نویسندگان جنایی را در سال 2000 به دنبال داشت و به او شهرتی جهانی بخشید.
در بخشی از کتاب کمیسر برونتی یاد می‌گیرد که هیچ کتابی را از روی جلد قضاوت نکند می‌خوانیم:
برونتی لبخندی زد تا نشان دهد اظهارنظر او برایش جالب بوده است. واقعاً هم همین‌طور بود. نظر خودش هم دربارۀ کنتسا کم‌وبیش همین بود. هرچند، کمی که فکر کرد، متوجه شد که دوتورسا فابیانی در واقع درنده‌خویی کنتسا را صادقانه می‌ستاید؛ واژه‌ای که وقتی به دنبال کلمه‌ای برای توصیف شخصیت او می‌گشت، به ذهنش آمد. با اینکه کنتسا را در تمام این سال‌ها تنها پنج یا شش بار دیده بود، مکالمات همسر و مادرزنش آن‌قدر حول او می‌چرخید که برونتی از او برای خود، زنی با عقایدی بی‌اندازه محکم تصویر کرده بود، زنی که اتفاقاً کینه‌جوی خوبی هم بود، چیزی که همیشه دربارۀ او می‌ستود.
آنچه بیشتر مورد تحسینش بود، این بود که به نظر می‌رسید کینه‌جویی دموکرات است و اهانت‌هایش را به طور مساوی بین کلیسا و حکومت، چپ و راست، تقسیم می‌کند. پائولا خیلی دوستش داشت و مادرش او را به چشم دوستی نزدیک می‌دید. باز هم شواهدی دیگر دال بر دموکراسی ذاتی زنان.
برونتی گفت: «دوتورسا، باید دو چیز رو پیش شما اعتراف کنم.» و سعی کرد بحث را به مسئلۀ فعلی بازگرداند. دوتورسا اندکی مضطرب شد؛ اما چیزی نگفت.
«من از ارزش مادی کتاب‌های گمشده و بازار خریدوفروش صفحه‌هایی که کنده شدن بی‌اطلاعم.» برونتی مکثی کرد؛ اما دوتورسا فابیانی چیزی برای گفتن یا پرسیدن نداشت. «به خاطر همین فکر می‌کنم که این پرونده باید سپرده شه به دست بخش سرقت هنری. اما اون‌ها توی رم هستن و…»
او پرسید: «چیزهای مهم‌تری دارن که نگرانش باشن؟»
هر دو ترجیح دادند از تعداد بی‌شمار دزدی‌هایی حرف نزنند که در سال‌های اخیر در خانه‌ها، کلیساها، کتابخانه‌ها و موزه‌ها و حتی کتابخانۀ وزارت کشاورزی رخ داده بود. برونتی مدام بخشنامه‌هایی از جانب پلیس سرقت هنری و اینترپل دریافت می‌کرد که خبر از سرقت‌هایی بزرگ داده بودند؛ نه‌فقط نقاشی و مجسمه، بلکه کتاب‌ها و نسخه‌های خطی؛ چه به صورت کامل و چه صفحاتی از آن‌ها. هرچیزی برای این کتاب‌دزدان جدید طعمه‌ای دندان‌گیر بود و آن‌ها در میان قدیمی‌ترین مجموعه‌های اروپا به حال خود رها شده بودند.
